Review: ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless

Productpagina: ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless

• Specificaties
• Showcase
• Software
• In de praktijk
• Conclusie

Vandaag nemen we een kijkje naar een spiksplinternieuw toetsenbordje van ASUS, de ROG Strix Scope II 96 Wireless. Zoals de naam hint, biedt deze 96% van de functionaliteit van een full-size toetsenbord. De vormfactor is echter vergelijkbaar met dat van een 80%-bord, ofwel verrassend compact voor de hoeveelheid aanwezige toetsen. Nou is het kleinere formaat verre van het enige verkooppunt van dit nieuwe ramplankje. Er is namelijk een hele lijst features in deze plank gestopt om dit een beestje van de bovenste plank - pun intended - te maken.

Zo is de Scope II 96 Wireless hot-swappable met zowel 3-pins als 5-pins mechanische switches. Je kan dit bord dus volgooien met alle switches die je maar wil. Zoals te verwachten voor een draadloze plank kan het bord zowel via Bluetooth en 2,4 GHz als bedraad worden verbonden. Een nieuwe draadloze feature ligt in de 2.4GHz ROG Omni Receiver, waar dit toetsenbord als eerste ondersteuning voor heeft. Met die receiver kan zowel een muis als een toetsenbord verbonden worden via een enkele dongel. Ideaal als je een chronisch USB-tekort hebt.

Verder belooft ASUS met dit bord een ultieme batterijduur, want met de RGB-verlichting uitgeschakeld zou dit bord tot 1.500(!) uur mee moeten gaan op een enkele acculading. Dat is een onderzoek dat even tijd gaat kosten. Met de RGB-verlichting aan zou alsnog 90 uur gered moeten worden - ik ben benieuwd! Als laatste opvallende feature zijn de eerste vijf F-toetsen voorgeprogrammeerd als hotkeys voor de Xbox Game Bar en opname-opties.

Ten tijde van schrijven is er nog geen Hollandse adviesprijs bekend voor de ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless. De adviesprijs in USD lijkt op $ 179,99 te liggen, wat zich in Nederland zou kunnen vertalen naar € ~200,-.

Hieronder treffen we de specificaties aan;

ASUS ROG NX Snow Switches

Laten we als eerste beginnen met de switches van de ASUS ROG Scope II 96 Wireless. Deze is standaard uitgerust met ROG NX Snow óf ROG NX Storm switches. Hierbij is de Snow-versie ‘refined linear’ en de Storm-versie is ‘refined clicky’. De versie die ik op mijn bureau geslingerd heb gekregen, is - gelukkig - de NX SNow versie. Clicky switches zijn echt niet aan mij besteed, want als ik auditieve feedback op mijn toetsaanslagen wil, dan koop ik wel een typmachine.

De RX Snow switches verschillen op een aantal punten van de RX Red switches; de reguliere lineaire switches uit deze lijn. Zo is de totale kracht, voor een volledige toetsindruk, van de RX Snow switches iets lager met 53 gram tegenover de 55 gram van de RX Red. De actuatiekracht en initiële kracht van beide switches is wel gelijk met respectievelijk 45 gram en 40 gram, waar ook het actuatiepunt gelijk is met 1,8 mm. De totale diepte van een toetsaanslag van de RX Snow is wel iets lager dan de NX Red, namelijk 3,6 mm tegenover 4,0 mm voor de NX Red.

Het laatste grote verschil zit in de stam (stem), want bij de regulier ROG NX switches bestaat dit puur uit een Cherry-stam. Bij de NX Snow en NX Storm is er sprake van een ‘walled-stem design’. Dit moet de keycap op de switch stabieler maken en het binnendringen van stof in de switch tegengaan. Deze walled-stem is gewoon compatibel met Cherry-keycaps, dus ook hierin is het customizen van je toetsenbord een eitje.

ROG Omni Receiver

In een uitsparing van de ASUS ROG Scope II 96 Wireless bevindt zich de ROG Omni Receiver. Daarmee kunnen twee ondersteunde ASUS-apparaten tegelijkertijd worden aangesloten met een enkele dongel - dat scheelt je dus één USB-poort. Het aansluiten van een tweede apparaat kan via de Armoury Crate-software. Bij het overzicht van apparaten kan de ROG Omni Receiver worden geselecteerd; in dit scherm kan dan geklikt worden op de knop ‘muis toevoegen’. Daarna hoef je enkel op je muis de connect-knop een paar seconden ingedrukt te houden en klaar is Kees. Volgens testresultaten van ASUS scheelt het aansluiten van de twee apparaten niet merkbaar in de klik-latency en polling rate.

Op dit moment zijn, voor zover ik kan vinden, de ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless en de ASUS ROG Harpe Ace Aim Lab Edition de enige stukjes randapparatuur die compatibel zijn met de ROG Omni Receiver. Maar ik gok dat hier in de nabije toekomst meer apparaten bijkomen.

Laten we deze showcase maar weer eens beginnen met de verpakking. De ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless komt in de kenmerkende ROG Strix-doos; zwart met rode accenten. Verder staat de doos vol met features en een afbeelding van dit plankje. Als we de doos opentrekken, zien we een stoffen hoes die de Scope II extra beschermt tegen stof en krassen tijdens transport. Uiteraard trekken we dit ook vlug van het bord af om een eerste indruk te krijgen.

Zo is de eerste indruk van dit bord solide; dit slaat zowel op de bouwkwaliteit als het design. Het strakke ‘no-nonsense’ design van dit bord spreekt mij erg aan en voelt daardoor heerlijk compact aan. Na een ruime tijd alleen maar een 60%-bord te hebben gebruikt, wilde ik eigenlijk geen full-size plank meer op mijn bureau. Bij de Scope II krijg je een magnetische polssteun; deze heeft ook een strak design afgewerkt met een ROG-logootje.

Als we vervolgens de rest van de doos leegklauwen, vinden we nog een scala aan accessoires. Zo vinden we boekjes - not gonna read, lol - een stickervel en de bruikbare accesoires. Laatstgenoemde bestaat uit een keycap/switch-puller, een extra ROG-spatiebalk, de USB-kabel en een houder voor de dongel. Na een uitvoerige snuffel- en meptest zijn alle onderdelen goedgekeurd door Gimli.

Laten we nu dieper op het bord en zijn onderdelen induiken. Om dit bord zo compact mogelijk te maken, is dit bord op wat punten anders dan een regulier full-size toetsenbord. Zo is de rand rondom het bord minimaal; slechts een bescheiden randje scheidt switches van een afgrond. Rondom de pijltoetsen is een scala aan veranderingen gemaakt om deze regio lekker compact te houden. Zo is de Shift-toets rechts onder compact gehouden en is daar de tweede Windows-toets weggelaten. Ook de 0-toets op de numpad is een toets van normaal formaat in plaats van een brede toets.

Dankzij deze wijzigingen kunnen de pijltoetsen iets onder de overige toetsen tussenin geplaats worden. De functietoetsen die hier normaal gesproken boven zitten, zijn naar de rij aan F-toetsen verplaatst. Om ruimte over te houden, zijn de Home en End-toetsen als secundaire functie toegevoegd aan de Page-toetsen. Tussen het hoofddeel van het toetsenbord en de Num-toetsen vinden we een aantal lampjes. Hiervan geven de bovenste lampjes het gebruik van verschillende Locks aan. Daaronder is een rijtje lampjes te vinden voor de functies van het mediawiel. Als laatste zijn er wat lampjes om de Bluetooth-verbindingen aan te duiden.

In het vooraanzicht van de Scope II zien we mooi de opdruk van de secundaire functies van de toetsen die zich aan de voorzijde van deze toetsen bevinden. Ook zien we onder de keycaps het gedeelte van de switches dat de RGB-verlichting doorlaat. Op de volgende foto is goed te zien dat ook de Enter en +-toets voorzien zijn van twee stabilisatoren. Hierin zijn dus duidelijk geen shortcuts genomen.

Op de voorzijde van het toetsenbord vinden we een ROG-logo en de dongel van dit bord, dat voor gemakkelijk meenemen magnetisch vastzit in het toetsenbord zelf. In het midden bovenaan vinden we de knop om de verbindingsmodus in te stellen en de USB-C-poort voor het opladen en bedraad verbinden.

Zoals veel toetsenborden van tegenwoordig is de ROG Strix Scope II 96 Wireless in drie standen te gebruiken: plat, middelhoog en hoog.

We vervolgen deze tour met een blik op het mediawiel van de ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless. Het wiel kan uiteraard naar boven en beneden draaien; ook is het mogelijk om erop te klikken. De knop naast het wiel, met het ROG-logo, bepaalt welke modus van het wiel je gebruikt. Welke modus actief is, kan je opmerken aan de lampjes die we hierboven besproken hebben.

Het eerste deel van de F-toetsen is standaard voorgeprogrammeerd om te dienen als sneltoetsen voor de Xbox Game Bar. De 1 t/m 5 toetsen zijn - met gebruik van de Fn-toets - standaard snelkoppelingen voor de verschillende profielen voor dit bord. Als laatste hier een showcase van de speciale ROG spatiebalk die je bij deze set krijgt.

Als we deze spatiebalk vergelijken met de reguliere spatiebalk, dan zien we duidelijk dat de ROG spatiebalk een flink stukje hoger is - in de praktijk is dit ook goed te merken. Als we de onderkanten van de spatiebalk bekijken, zien we typerende ondersteuning voor Cherry-stammen. Op de onderste spatiebalk is te zien dat hier speciale uithouders in kunnen, een detail hiervan zie je in de volgende foto. Deze uithouders klikken in een slot op de printplaat, hierdoor heb je het effect alsof je drie switches onder je spatiebalk hebt.

Als laatste een blik op de switches en sockets van dit toetsenbord; de Scope II 96 Wireless is hot-swappable van aard. Met de bijgeleverde switch/keycap-puller zijn de keycaps en switches relatief gemakkelijk te verwijderen. Ik ben persoonlijk meer fan van switch-pullers, want die voelen wat stabieler aan tijdens het uittrekken van de switches. Als we de keycaps verwijderen, krijgen we zicht op de heerlijke ROG NX Snow switches. Deze witte switches hebben een mooi walled-stem design.

Als we een van de switches uit het bord sleuren, kunnen we de socket van de Scope bewonderen. We zien hierin dat deze 5-pins is. Zowel 3-pins als 5-pins switches zijn dus te gebruiken op dit bord. In de hoekjes rondom de socket zijn kleine zwarte pads te zien. Deze zijn onderdeel van de speciale dempingslaag die in dit bord verwerkt zit. Deze dempen de hogere geluiden die toetsaanslagen kunne veroorzaken en helpen met de akoestiek van het overige geluid.

De software voor dit beestje is - zoals verwacht - de Armoury Crate-software van ASUS. Deze welbekende software is makkelijk in gebruik; alle basisinstellingen zijn prima te vinden en in te stellen. Voor dit bord is met gebruik van de Omni Receiver wel een bulk aan updates nodig, maar dat mag geen probleem heten. Verbinden van een extra apparaat zoals in dit geval de ASUS ROG Harpe Ace Aim Lab Edition is een fluitje van een cent. Meer dan enkele seconden de verbindingsknop op het betreffende apparaat indrukken is niet nodig. De werking van beide apparaten blijft supersnel en zonder haperingen.

In het eerste scherm voor de Scope II 96 Wireless kunnen de toetsen worden ingesteld. Iedere toets is volledig naar wens in te stellen. Het tweede scherm is bedoeld om de verlichting in te stellen. Hier zijn de gebruikelijke opties in te stellen. Ook is het mogelijk om met de Aura Creator-tool een eigen RGB-modus te maken. Hierbij is per toets in te stellen wat voor effect er gewenst is. Op het moment van schrijven is er wel een kwestie met de spatiebalk als je Aura Creator gebruikt. Na het instellen van een effect word alleen de linkerled van de spatiebalk verlicht; de middelste led en rechterled blijven onverlicht. Hopelijk is dit met een update van Aura Creator of Armoury Crate snel verholpen. Ook de verlichtingsfunctie van het mediawiel werkt momenteel helaas niet in combinatie met Aura Sync/Aura Creator.

Het derde en vierde scherm bevatten instellingen voor het scrolwiel dat in rechts bovenin het toetsenbord zit. Eerst kan ingesteld worden of de verlichting van de knop naast het wiel meedoet met de verlichting van het bord. Als alternatief kan deze gebruikt worden als indicator voor het batterijpercentage.

Het vierde scherm bevat de instellingen voor het wiel zelf en deze kent vier functies waartussen gewisseld kan worden met de knop naast het wiel. De eerste functie is Systeemvolume; hiermee kan het volume geregeld worden en gedempt worden. De tweede functie is Mediatrack; hiermee kan een vorige of volgende track worden afgespeeld en de muziek gepauzeerd worden. De derde functie is voor het regelen van de helderheid van het toetsenbord. De laatste functie is aanpasbaar; er kunnen bijvoorbeeld toepassingen mee worden gestart of er kunnen toetsenbord of muisfuncties aan worden toegewezen.

In het vijfde scherm kunnen de batterijmeldingen worden ingesteld en de snelheid van de slaapmodus. Daarnaast kan je hier instellen of je banners wil zien met meldingen voor een laag batterijpercentage. Ook is hier het huidige batterijpercentage zelf te zien. Op het laatste scherm kunnen firmware-updates voor de ROG Strix Scope II 96 Wireless worden geïnstalleerd.

In dit hoofdstuk gaan we kijken naar de praktijkervaring met deze plank. Ik bekijk hierbij het gebruikscomfort en de batterijduur en oplaadsnelheden.

Gebruikscomfort

Laten we maar met de deur in huis vallen en beginnen met het hart van de ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless: de ROG NX Snow switches. Deze switches zijn ‘refined linear’ volgens de beschrijving en ze voelen zeker verfijnd aan. Zowel het gevoel als geluid van deze switches is gewoon heerlijk. De website van ASUS beschrijft het geluid van deze switches als ’thocky’ en in eerste instantie dacht ik, wat bedoelen ze daar nou weer mee? Na mijn eerste paar toetsaanslagen klonk dat woord ineens heel logisch, want het is ook eigenlijk preceis het geluid dat ze maken. Een tok, maar dan voller en dieper - het is het lekkerste geluid dat ik ooit uit een switch heb horen komen. Het geluid is ook niet schel dankzij de dempingslaag die in het toetsenbord is ingebouwd.

Daarbij mag het gevoel eveneens fantastisch zijn. De switches zijn nog stabieler en consistenter dan de ‘gewone’ ROG NX Red switches, de reguliere lineare switches in deze lijn. Deze Red switches heb ik niet beschikbaar ter vergelijking, maar de NX Snow switches voelen in ieder geval uitstekend aan. De aanslagen zijn lekker consistent en het opvolgen van toetsen is soepel en snel. Nota bene voelen de double-shot PBT keycaps goed aan en bezitten deze een subtiel profiel dat glad aanvoelt doch genoeg grip geeft. De speciale ROG-spatiebalk die bij deze set zit, is van ABS-plastic. Hoewel deze mooi uitgevoerd is en nagenoeg geen uitstralingsverschil heeft met de reguliere spatiebalk is deze wel een stuk hoger en dit vond ik niet prettig in gebruik - ik gebruik dus de standard spatiebalk.

Vanwege de dicht op elkaar liggende lay-out van dit bord moest ik wel even wennen, maar dit was van korte duur. Het enige punt dat een gewenning nodig had, was het sluiten van mijn inventory in PUBG. Op mijn voormalige 60%-bord was dit de tildetoets en fungeerde dubbel als Esc-toets. Op de Scope II moet ik echter weer een rij hoger zijn dan dat. Het terugkrijgen van een numpad en F-toetsen weegt hier echter ruimschoots tegenop. Deze mis je niet vaak, maar als je ze mist, is het wel vervelend.

Dan gaan we door naar het multimediawiel. Dankzij de vele functies die dit wiel kan bedienen, is het een heerlijke toevoeging aan je bord. Met een druk op de knop schakel je van een volumeknop naar een mediaknop om een volgend nummer te selecteren. Met de laatste instelbare functie kun je zelfs je favoriete website - TechGaming.nl natuurlijk - openen met een simpele draai aan het wiel. De lampjes op het bord geven aan in welke modus het wiel staat en dat werkt prettig. De feedback die het wiel per klik heeft, is tevens fijn en geeft dit wiel een premium gevoel. Oh, en de mogelijkheid om het ROG-logo als batterijindicator te gebruiken is zeker handig.

Batterij en opladen

Tenslotte is er een belangrijk onderdeel voor ieder draadloos product: de batterijduur en oplaadsnelheid. Zoals in de inleiding al aangekaart, heeft de ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless een geadverteerde batterijduur van 1.500 uur bij gebruik in de 2,4GHz-modus en met alle verlichting uit. Zoals te verwachten, heb ik deze niet tot op de minuut gecontroleerd. Ik heb mijn testen wel gedaan met de 2,4GHz-connectie. Ik heb niet precieze tijden bijgehouden, omdat dat met inactiviteit van het toetsenbord na drie minuten toch nooit 100% betrouwbaar is. Mijn test gaat dus uit van normaal gebruik over enkele dagen heen.

Allereerst heb ik de Scope II 96 Wireless tot 100% opgeladen. Het opladen kost voor 10% batterij ongeveer 40 minuten; dit is tijdens intensief gebruik met de verlichting op maximaal. Aangezien ik op dit moment nog vakantie heb, zijn er aardig wat uren doorgebracht achter het toetsenbord. Gedurende ruim een week - met tussen de drie en vijf uur per dag aan gebruik van wisselende intensiteit - heeft de accu 20% van de batterij opgebruikt. Hierbij heeft de verlichting meestal op 100% gestaan en de inactieve tijd tot uitschakelen op drie minuten.
Kort gezegd, tijdens ongeveer 25-30 uur gebruik (inclusief periodes van inactiviteit) is de batterij 20% leeg gegaan. De geadverteerde batterijduur van 90 uur op een volle acculading met de RGB aan lijkt dus zeker haalbaar.

Omdat ik toch benieuwd ben naar de claim van 1.500 uur aan gebruik met de 2,4GHz-connectie zonder RGB ga ik dit over de komende tijd heen testen en zal ik mijn review updaten zodra ik klaar ben met deze test. Ik zal geen uren en minuten bijhouden, maar het bord opladen tot 100% en deze simpelweg met de verlichting uit gebruiken via de 2,4GHz-verbinding totdat deze leeg is (noot van hoofdredactie: tot over een paar maanden!).

We zijn alweer aangeland bij het slotstuk van deze - aardig lang geworden - review. Van te voren was ik zéér benieuwd naar de ASUS ROG Strix Scope II 96 Wireless. De combinatie van volledige functionaliteit en een compact formaat sprak mij absoluut aan. Na meer dan een jaar met alleen TKL of 60%-borden was het voor mij bijna ondenkbaar om weer alle ruimte op mijn bureau op te geven aan een full-size toetsenbord. Daar brengt deze plank met volle functionaliteit en een minimaal formaat verandering in.

Vanaf de eerste toetsaanslag was ik verkocht aan dit bord, want de ROG NX Snow switches zijn een absoluut genot en dat zowel voor gamen als typen. Dankzij de dempingslaag en pads is het geluid ook lekker, maar niet té aanwezig. De hot-swappable aard maakt het ook nog eens mogelijk om andere switches te gebruiken. Daarbij zijn het design en de bouwkwaliteit van de Scope II twee dikke pluspunten. Het bord is strak vormgegeven en is ontworpen om zo compact mogelijk te zijn. Hierdoor is er geen ruimte voor opsmuk en dat komt dit strakke design ten goede.

Op het gebied van verbindingen en batterij is ook alles aan dit bord dik in orde. Er is een ruime gebruiksduur die de belofte van 90 uur kan halen, zelfs met de RGB-verlichting op maximale sterkte. Verbinden met zowel de dongel als Bluetooth is een eitje en ook het gebruik van de Omni Receiver werkt vlekkeloos. Om een lang verhaal kort te maken; ik ben heel erg tevreden met dit heerlijke toetsenbord. Ondanks de redelijk stevige aanschafprijs van waarschijnlijk € ~200,- is dit bord het met het rijke scala aan features het zeker waard.

Review: SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless + SteelSeries HS1 Headset Stand

• Productpagina

• Specificaties
• Showcase
• Software
• In de praktijk
• Conclusie

Na even een relatief kleine “pauze" gehad te hebben, ben ik nu weer terug met een knaller op het gebied van audio-apparatuur. Ditmaal heb ik de Arctis Nova 4P Wireless in combinatie met de aluminium HS1 Headset Stand van SteelSeries in de handjes geworpen gekregen. Dat met respectievelijke adviesprijzen van € 129,99 voor de headset en € 29,99 voor de stand. Belangrijk om te weten, is dat de Nova 4P Wireless officieel alleen via Bol.com verkrijgbaar is en niet via SteelSeries zelf.

De headset van SteelSeries doe ik vergelijken met mijn Cooler Master MH752, die momenteel gemiddeld nog steeds rond de € 135,95 kost. Nu ben ik reuze benieuwd of de Arctis Nova 4P Wireless mijn huidige headset van zijn troon gaat stoten. Tot nu toe heb ik de perfecte vervanging nog niet gevonden, maar wie weet zal dit hem worden. Dat gaan we bekijken in deze review.

Hieronder treffen we de specificaties aan;

Lichtgewicht, zwaar in audiokwaliteit

Laten we van start gaan bij de specificaties van de SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless met het gewicht van slechts 262 gram. Dat is een stuk lichter in vergelijking met mijn Cooler Master-headset, welke 340 gram weegt. Dit verschilt ruim 82 gram en maakt een onderscheid in draagcomfort, want het comfortgehalte van de Nova 4P Wireless ligt daardoor erg hoog.

Hoewel het een lichtgewicht headset betreft, leunt deze zwaar in op audiokwaliteit. Zo maakt de Nova 4P Wireless op de pc gebruik van de SteelSeries Sonar-software voor 360 graden “Spatial Audio". Dit wil zeggen dat je het geluid overal om je heen kan horen. Niet alleen van links of van rechts, maar ook van voor, onder, achter en boven je. Staat er in-game iemand achter je? Dan kan je dit ook daadwerkelijk van achter horen.

Gezien het de Arctis Nova 4P Wireless betreft - lettende op de P-aanduiding -, krijg je op de PlayStation 5 ondersteuning voor 3D-audio. Dat belooft in principe hetzelfde als de Spatial Audio op de pc, al ben je dan gebonden aan de software/instellingen van je console.

ChatMix, wielen en microfoon

Tevens belangrijk om op te letten, is dat de Nova 4P Wireless een lager gesegmenteerde headset is. In tegenstelling tot de 7P Wireless krijg je bij deze 4P géén ChatMix-wiel of sidetone-wiel erbij. De headset komt enkel met een algemeen volumewiel. Verder krijg je wel de typerende ClearCast Gen 2-microfoon met ruisonderdrukking voor verbeterde spraak én de microfoon is volledig uittrekbaar.

Draadloze aard en batterij

Tenslotte hebben we hier natuurlijk te maken met een draadloze headset. Zo maakt de Nova 4P Wireless gebruik van SteelSeries’ zogeheten “Quantum 2.0 Low-Latency Wireless"-verbinding, ofwel een 2,4GHz-verbinding met lage latency. Verder dient de batterij ervoor te zorgen dat je tot 36 uur plezier kan beleven om een gehele dag non-stop te gamen, muziek te luisteren of gewoon heerlijk films en series kan bekijken. Is de batterij uiteindelijk leeg? Middels de USB-C Fast Charger zou je binnen 15 minuten de headset nog een boost van zes uur kunnen geven aan jouw dag.

Hoe de Nova 4P Wireless daadwerkelijk in gebruik is, gaan we bekijken bij de praktijkervaring.

Laten we gaan beginnen aan ons uitpakavontuur van de SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless. Wederom ben ik blij met de verpakking die ik in het handje gedrukt heb gekregen, want deze is voldoenend en kleurrijk. De mooie combinatie van blauw met grijs en een witte opdruk van de letters doen mijn bloed sneller stromen en mijn hartje sneller kloppen - we weten allemaal hoe belangrijk ik een mooie verpakking vind. Het doosje van de HS1 Headset Stand valt hierbij dan ook geheel in het niets; een kartonnen doos met een opdruk van het product - clean en no nonsense. In principe niets mis mee, gezien de stand zelf ook geen poespas heeft.

In de doos van de Nova 4P Wireless bevindt zich nóg een artistieke en kleurrijke doos - jup, een doos in een doos, For Glory! Leuker kan je het voor mij niet maken natuurlijk. Nu is de headset aan de beurt, die stevig en netjes verpakt zit in een beschermzakje om beschadiging tijdens transport te voorkomen. Naast de headset bevinden zich nog een aantal andere dingen in de doos, waaronder een installatieguide, de oplaadkabel van USB-A naar USB-C, een verloopstuk voor de dongel die deze omzet van USB-C naar USB-A, de benoemde dongel zelf en last but not least, een stickervel - nice!

Eenmaal de headset uit zijn coconnetje gehaald te hebben, was ik enthousiast om de knalblauwe band. Echter kwam ik er al snel achter dat het nog een beschermkartonnetje was voor de verstelbare band om de headset op maat te maken - we gaan het hier dan ook verder niet meer over hebben. Moving on, ik had een heerlijke, lichtgewicht headset had ik in mijn handen. Hoewel ik wist wat het gewicht op papier was, is het daadwerkelijke gevoel toch anders wanneer je hem beet hebt.

Doorgaand naar de linker oorschelp, daar bevinden zich een knop om de microfoon te muten en een volumewiel. Ook bevindt zich aan deze oorschelp de uittrekbare microfoon. Op de rechter oorschelp zien we de aan/uitknop en de USB-C-ingang voor het opladen van de headset. Verder is er de blauwe hoofdband, waarmee je de headset kan aanpassen naar jouw eigen comfort - deze is tevens afneembaar, wat makkelijk is voor het reinigen. Je kan deze band er dan ook geheel aflaten als je dat prettiger vindt.

Nu is het tijd voor de headset stand. Zoals je kan zien, is het een simpele standaard gemaakt van aluminium. Vanaf de bovenkant tot aan de achter- en onderkant van de standaard zit een soort anti-sliprand, zodat je headset er niet af glijdt wanneer je deze op de stand hangt. Onderop de stand zit nog een rond anti-slipgedeelte met het logo van SteelSeries opgedrukt. Het is een leuk en clean plaatje als matchende set op je bureau.

Om alles uit de SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless te halen, hoort hier natuurlijk ook het benodigde stukje software bij - en wat een software is er voor beschikbaar! Beter nog, ik was er een klein beetje door geïntimideerd, want het bestaat niet alleen uit het bekende SteelSeries GG, maar ook uit het uitgebreide Sonar. Gelukkig had ik na wat spelen met beide softwaredelen het aardig onder de knie.

We beginnen met de basissoftware, ofwel SteelSeries GG. Zodra je de dongel op je pc aansluit, krijg je meteen de vraag om deze software te installeren. Erg handig, al zeg ik het zelf. Na het installeren, wordt er gevraagd of je een account aan wil maken, of dat je wil inloggen met een bestaand account, mocht je al producten van SteelSeries in je bezit hebben.

Eenmaal geinstalleerd, kan je uit een aantal tabs kiezen om gebruik van te maken. De tab “Home" spreekt voor zich. Daar staan nieuwsberichten en reclame van SteelSeries-roducten. We beginnen dan ook bij het tabje “Engine". Deze pagina is bedoeld voor het instellen en besturen van de headset. Je kan daar ook het batterijpercentage zien. Selecteer de headset zelf en dit opent een apart scherm met een equalizer.

In dit venster is er ook nog een aantal knoppen die je kan gebruiken. Bij de knop settings kom je terecht bij de instellingen voor het automatisch uitschakelen als je de headset niet gebruikt en een schuifknopje om de intensiteit in te stellen van de verlichting op de microfoon. Deze verlichting verschijnt namelijk alleen als je de microfoon gemuted hebt. Je kan zo zelf kiezen of je de verlichting uitschakelt of voor maximale helderheid gaat. Ik heb deze gewoon op medium laten staan.

Bij het tabje Audio kan je kiezen uit een aantal “presets" als je het lastig vindt om zelf met de equalizer te spelen. Van alle presets heb ik hier gekozen voor “Smiley", welke de beste balans heeft tussen bas en algemeen geluid. Wil je wél de challenge aan gaan met je eigen instellingen, dan heb je hier alle vrijheid toe en kan je zelfs je eigen preset opslaan.

Onder de presets bevindt zich de instelling voor het volume van je microfoon; dit betreft een simpel schuifknopje. Ik heb deze zelf op maximaal staan, zodat ik dit in de programma’s waar ik mijn microfoon in gebruik zelf kan instellen. Onder deze setting vind je de “Mic Sidetone". Daarmee stel je in hoe luid je jouw eigen stem terughoort via de headset. Deze heb ik zelf op low staan, want ik hoef mijzelf niet per se te horen.

Als laatste zijn er nog twee knoppen om te bespreken; de “Live Preview"-knop en de knop waarmee je de “Volume Limiter" aan kan zetten. Deze spreken voor zich als het gaat om wat ze doen en kan je voor persoonlijk gebruik instellen naar wens. Met name de limiter kan handig zijn, zodat
de headset met een verlaagd maximaal volume gebruikt kan worden. Dit voorkomt gehoorbeschadiging, wat in mijn geval helaas te laat is. Nochtans heb ik deze aangezet, want ik hoef natuurlijk niet nóg dover te worden.

In de vorige screenshots wordt al heel subtiel aangegeven dat je Sonar kan gebruiken om volledige controle te krijgen over de audio-instellingen van de Arctis Nova 4P Wireless. Dit is natuurlijk een keuze, want mocht je de Engine al voldoende vinden voor casual gebruik, dan raad ik ook zeker aan dit zo te behouden. Maar ja, wil je wel het maximale uit deze headset halen, dan raad ik de Sonar-app aan. Zodra je op de link bovenin het scherm drukt, gaat SteelSeries GG de Sonar-app installeren. Je gaat hierbij door een reeks aan “vragen" om de juiste instellingen voor de headset te bepalen. Laten we zeggen dat dit een soort “baseline" is.

Na de configuratie van Sonar kom je in de app zelf terecht. Hier krijg je de volledige controle over de headset. Je kan per situatie de headset instellen zoals jij dit wil. Per tabje kan je de basisinstellingen bepalen met betrekking tot het volume van zowel input als de output. Bij het Game-tabje kan je bijvoorbeeld ook de game waarmee je de headset wil gebruiken instellen. Deze presets zijn handig als je niet al teveel poespas wil hebben en de beste instellingen wenst voor de gekozen game qua audio-output.

Eenmaal een game verkozen, heb je toch zelf nog de volledige controle over de instellingen. Je kan deze laten staan zoals SteelSeries zelf heeft ingesteld voor de meest optimale game-ervaring. Voel je je avontuurlijk en wil je zelf spelen met de equalizer, dan kan dit ook. Je kan alles naar hartenlust instellen en besturen; dit geldt voor al de andere tabbladen hetzelfde. Zoals ik aan het begin al heb aangekaart, kan dit heel intimiderend zijn. Dan zijn de presets die bij de software komen geschikt voor jou. Durf je het aan? Dan kan je echt een hoop plezier uit deze headset in combinatie met de software halen.

Bij de praktijkervaring kijken we naar diverse zaken, waaronder comfort, kwaliteit en batterijduur.

Eerste indruk en comfort

Binnen de redactie is het bekend dat ik veelal sceptisch ben als het gaat om headsets. Dat gold wederom bij het opzetten van de SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless, maar wat ben ik weer positief verrast! Van de zachte oorkussens tot aan de verstelbare band in het frame - het zit heerlijk. Heb ik dan toch eindelijk de vervanger gevonden voor mijn inmiddels hoogbejaarde headset van Cooler Master? Ik neig naar een ‘ja’.

Daarbij zijn de oorkussens zacht en comfortabel. Ze vallen precies om mijn oren heen zonder teveel druk te geven op mijn piercings. Het materiaal van de oorkussens is ademend genoeg om zelfs op de afgelopen hete zomerdagen te kunnen dragen zonder zweetoren te krijgen. Ter vergelijking: bij de leren oorkussens van mijn vorige headset dreef deze al lang en breed na twintig minuten vanzelf van mijn hoofd af.

Dan is er de stoffen hoofdband onder het frame, die je kan aanpassen middels de gaatjes in de band. Deze kan je in de pinnetjes op het frame zelf drukken op de gewenste maat. Op die manier bepaal je hoe strak je de headset op het hoofd wil hebben. Je kan er ook voor kiezen de band er helemaal af te halen, mocht je een groot hoofd hebben. Gezien dit gedeelte verwijderbaar en van stof is, kan je deze na een warme zomerdag wassen om een beetje extra hygiëne toe te voegen in het dagelijkse gebruik. Ik raad echter wel aan dit met een handwasje te doen, zodat je de kleuren van de stof zo mooi mogelijk houdt.

Geluidskwaliteit en instellingen

Dan is het moment aangebroken om voor het eerst muziek te testen. Met de instelling op “Smiley" in de Engine-software van SteelSeries sloeg ik een gilletje. Wat een heerlijk geluid en een fantastische combinatie van zuivere tonen en bas. De bas komt gruwelijk dichtbij de kwaliteit van mijn JBL Tune 510BT-headset, wat voor mij een enorm pluspunt is. Deze instelling raad ik dan ook aan voor het beluisteren van je favoriete muziek.

Vanwege het feit dat ik slechthorend ben, schakel ik tijdens voicechat de Sonar-software van SteelSeries in. Hierbij gebruik ik de “Chat"-instelling, zodat het geluid zo duidelijk als mogelijk ingesteld is - een verademing, al zeg ik het zelf. Ik moest dikwijls mijn collega’s tijdens vergaderingen op 200% zetten, wilde ik ze soms kunnen verstaan of meerdere malen “wat zeg je?" gillen. Met deze software in combinatie met de Nova 4P Wireless zelf is dit niet meer nodig. Ik kan nu alles verstaan zonder alles op maximaal te hoeven zetten, tenzij het natuurlijk van hun kant misgaat (noot van hoofdredactie: wat wil je zeggen over mijn peperdure audiosetup?).

Gebruik op consoles

Gezien de Arctis Nova 4P Wireless voor een breed spectrum aan platformen geschikt is, moet ik dit natuurlijk aan de tand voelen. En wat zou ik nou voor een redactrice én gamer zijn als ik geen arsenaal aan consoles had? Zodoende heb ik de headset als eerste getest op de PlayStation 5 met de nieuwe Final Fantasy XVI. Wederom is het een simpel geval van “Plug and Play". Je kan bij de instellingen van de PlayStation 5 de 3D-geluidsopties aanpassen voor de headset, waardoor het geluid met Spatial Audio nog beter tot zijn recht komt. Het was dan ook een waanzinnige ervaring om deze headset te gebruiken in combinatie met de PlayStation 5.

Daarnaast heb ik de headset aangesloten op mijn Nintendo Switch tijdens het spelen van Pokémon Violet - ik blijf natuurlijk een echte nerd. Ook hier werkt het apparaatje feilloos en is het geluid wederom optimaal. Verder had ik deze nog aan mijn volledige arsenaal aan consoles kunnen aansluiten - ik was ook geneigd om dit te doen, maar dat werd iets teveel van het goede. Ik ben namelijk in het bezit van een tiental consoles op dit moment. Dat is vrij normaal als je een echte gamer bent, toch? Het feit dat de headset zo veelzijdig is, maakt dit dan één van mijn favorietste audioproducten die ik tot nu toe heb mogen reviewen.

Batterij en connectiviteit

Over de batterij van de Nova 4P Wireless ben ik tevens te spreken. Inmiddels heb ik de headset nu ongeveer een maand in mijn bezit en de belofte dat deze 36 uur non-stop mee kan, is waarheid. Bij het uitpakken was de batterij op 75%. Nu heb ik natuurlijk niet elke dag gebruikgemaakt van de headset, maar ik heb deze nog maar één keer hoeven op te laden sindsdien. Om de volledige oplaadtijd te testen, heb ik de headset een kwartier aan het USB-infuus gehangen. Na dat kwartier was de headset 56% opgeladen vanaf nul. Dat zou gelijk moeten staan aan zes uur non-stop gebruik. Hierna heb ik de headset twee uur aan zijn infuus laten hangen en het beestje was geheel opgeladen.

Wat ik verder nog handig vind, is dat de headset zichzelf automatisch uitschakelt als je deze niet gebruikt. De tijd kan je zelf instellen in het Engine-gedeelte van de software, wat ik heb ingesteld op 30 minuten. Daarentegen kan je het ook korter instellen om batterij te besparen.

Bereik draadloze verbinding

Opvolgend is het draadloze bereik van deze headset om van te smullen. Momenteel woon ik nog in een huis met drie verdiepingen. Je moet eerst een trap op wil je de woonkamer bereiken, waarna je nog een trap opgaat voor het kantoor en de slaapkamer. Gedurende een uitgebreide wandeling door mijn huis - van het kantoor helemaal boven, naar de voordeur op mijn begane grond - viel de verbinding geen enkele keer weg. Kortom, in één woord, top! Het geluid van de muziek wordt er niet minder van, gaat niet storen of ruisen. Je behoudt een zuivere verbinding op alle drie mijn verdiepingen.

Daarbij is niet alleen het geluid top tijdens het beklimmen van trappen, maar ook de microfoon blijft correct werken. De microfoon is naar zeggen van mijn testslachtoffers geen enkele keer gaan haperen of kraken (noot van hoofdredactie: dat klopt, de zwoele stem bleef 100% zuiver). Daarnaast is geen enkele keer de verbinding hierbij verbroken. Tot ergernis van mijn slachtoffers ben ik er ook mee naar het toilet gegaan (wederom een noot: dat klopt). Gelukkig kan je de microfoon handig muten door middel van het knopje op de linker oorschelp. Natuurlijk willen ze niet horen hoe ik gezellig op het toilet zit… denk ik. Of beter gezegd, hoop ik…

Microfoon

Om het verschil tussen de microfoons van SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless en mijn vorige headset te kunnen vastleggen, heb ik twee audiofragmenten opgenomen. Tot nu toe ben ik altijd fan van mijn gebruikelijke Cooler Master MH752 geweest. De microfoonkwaliteit daarvan, naast overige features trouwens, was in mijn ogen moeilijk te overtreffen. Met een grote nadruk op “was".

Cooler Master MH752

Arctis Nova 4P

Op eerste gezicht/oor is er niets mis met de opnames, al zeg ik het zelf. Zo klinkt deze zuiver en hoor je me zelfs uitademen. Dit heeft met de microfooninstellingen te maken die ik gekozen heb voor het audiofragment. Gezien ik nog wel eens kan mompelen, heb ik deze zo zuiver als mogelijk ingesteld, zodat ook mijn mompelende gescheld te horen is voor mijn slachtoffers. Dit vinden ze natuurlijk héél fijn.

Al met al ben ik te spreken over de microfoon van de Nova 4P Wireless. Je kan deze geheel naar eigen preferenties instellen en dat maakt dit apparaatje officieel en eindelijk de eerste vervanging van mijn Cooler Master-headset. Vaarwel, je hebt me over de jaren goed gediend!

HS1 Headset Stand

Hoe tevreden ik ook ben met de headset, ik vind het jammer dat ik de SteelSeries HS1 Headsey Stand niks vind. De stand is licht van gewicht, beter nog, in dit geval té licht. Zelfs met een lichtgewicht headset zoals de Nova 4P Wireless valt de stand bij het minste of geringste zuchtje wind om. Het betreft een aluminium stand, welke op maat ontwikkeld zou moeten zijn voor alle bestaande SteelSeries-headsets, aldus de fabrikant. Omdat de stand er strak en stijlvol uit ziet en met zijn € 29,99 niet al te veel kost, kan ik hier wel overheen komen.

Mocht je de stand bijvoorbeeld tegen een muur aan plaatsen, dan staat deze al wat steviger en kan je de gewenste SteelSeries-headset er veilig op plaatsen. Al met al ziet het er leuk uit als je een matchende set hebt. Het is alleen jammer als je bureau niet tegen een muur staat.

Aangekomen bij deze conclusie ben ik blij verrast met de SteelSeries Arctis Nova 4P Wireless als toevoeging aan mijn arsenaal aan audio-apparatuur. De geluidskwaliteit die uit het beestje komt, overtreft tot nu toe al de headsets in mijn bezit. Ik wist dan ook niet dat dit nog mogelijk was.

Met een prijs van gemiddeld € 129,99 is dit op het algemene zicht geen budgetheadset, al dan binnen de SteelSeries-familie wel. Vergeleken met mijn oude headset, die € 135,95 kost, krijg je een zee aan geweldige features waar de MH752 bijv. niet aan kan tippen. Het hoge draagcomfort samen met de 360 Spatial Audio, de microfoon met ruisonderdrukking én de veelzijdigheid voor gebruik op consoles, maakt dit uiteindelijk mijn favoriete headset tot nu toe.

Waar ik ook positief mee verrast ben, zijn de batterij en de duur van een volle lading. Met een gebruiksduur van 36 uur en een korte laadtijd van twee uur naar een volle lading, mag ik hierover echt niet klagen. Met een kwartier opladen, verleng je de gebruiksduur met zo’n zes uur tot je deze volledig kan laden. Erg fijn als je net midden in een dungeon zit en krijsend wegrent met je teamleden van The Butcher. Laat hun het harde werk doen, terwijl jij even een een héérlijk momentje voor jezelf neemt om je headset weer bij te laden (laatste noot van hoofdredactie: ik zeg niets).

Hoe lovend ik ook ben over de Arctis Nova 4P Wireless, ben ik helaas wat teleurgesteld over de kwaliteit van de bijgeleverde HS1 Headset Stand. Qua uiterlijk is het echt een puik ding, maar qua gebruik ben ik er helaas niet tevreden mee. Ik begrijp wat ze met het design wilden bereiken en heb hier ook respect voor. Desalniettemin is de standaard niet solide genoeg om deze vrijstaand op je bureau te plaatsen zonder dat deze omvalt. Dit verandert als je deze tegen een muur kan plaatsen, wat in mijn geval helaas niet mogelijk is.

Kortom, voor het plaatsen van je SteelSeries-headset op een stand kan je mogelijk kijken naar andere opties, maar de Arctis Nova 4P Wireless is een dikke aanrader die een award verdient!

Review: Endgame Gear XM2we (white)

• Productpagina

• Specificaties
• Showcase
• Software
• In de praktijk
• Conclusie

Endgame Gear is een relatief nieuwe speler op de markt. Op het moment bestaat het aanbod van de fabrikant uit een aantal gamingmuizen, muispads, audioproducten en accessoires. Als nieuw redactielid bij TechGaming heb ik de kans gekregen om hier één van te mogen testen, de Endgame Gear XM2we. Voor mijn eerste review gaan wij deze draadloze XM2we-gamingmuis in de kleur wit dichterbij bekijken.

Ik ben reuze nieuwsgierig naar wat dit apparaatje te bieden heeft in vergelijking met mijn huidige muis, de Corsair Sabre RGB Pro. Waar mijn Corsair-muis gemiddeld € 99,95 kost, heeft de Endgame Gear XM2we een gemiddelde prijs van € 79,95. De XM2we kenmerkt zich vooral om zijn optische switches, lightgewicht aard en een lange accuduur. Waar het verdere verschil zit tussen de twee muizen, gaan we verder bekijken en testen in deze review.

Hieronder treffen we de specificaties aan;

Slank doch stevig

Het design van de XM2we is strak en duurzaam, met betrouwbare componenten en vergrote PTFE-voetjes. De muis heeft dezelfde vormgeving als de XM1, maar is een stuk lichter met 63 gram, ondanks het gebruik van een 410mAh-batterij. Óók heeft de muis een matte UV coating, zodat je met zweterige handen nog steeds een goede grip hebt en geen plak-apparaatje krijgt.

Verder vinden we in de XM2we de nieuwste optische GO-switches van Kailh. Dergelijke switches (optische) zijn in opmars de laatste tijd en zien we steeds vaker zien terugkomen op moderne randapparatuur. Daarnaast is de mechanische ‘micro-switch’ voor het vernieuwde scrolwiel tevens afkomstig van Kailh.

Voor de scrolactie wordt gebruikgemaakt van een TTC Silver Wheel Encoder, voor een tactiel en gedefinieerd gevoel. De macro knoppen zijn óók nog voorzien van optische switches, zodat deze een stuk scherper aanvoelen en duurzamer zijn tegenover de vorige XM1r van Endgame Gear.

Batterijduur en gewicht

Verder is er de draadloze aard van de muis, waarbij Endgame Gear een batterijduur van “een week" belooft. Een exacte duur wordt dus niet gegeven, maar op papier klinkt een week niet verkeerd. Bij de praktijkervaring ga ik dieper in op de werkelijke duur en het opladen van de muis.

Laten we beginnen aan het uitpakproces van de Endgame Gear XN2we. De muis komt met een strakke witte doos in hetzelfde kleurthema als de muis. Is dat toeval? Waarschijnlijk niet. In de doos bevinden zich, zoals je kan zien op de foto’s, de muis zelf, een USB-A naar USB-C-kabel, een verloopstukje van USB-A naar USB-C en natuurlijk de draadloze ontvanger, ofwel de dongel.

Voorop zien we de USB-C aansluiting waarmee je de muis kan opladen of bedraad mee kan gebruiken. Aan de zijkant vinden we de macroknoppen en is ook het logo van Endgame Gear subtiel aan de zijkant zichtbaar. De vorm van de muis is op het eerste oog ergonomisch te noemen.

Aan de onderkant vinden we een knop waarmee je de CPI van de muis ‘on the go’ mee kan aanpassen. Daarnaast is er de aan/- uit schakelaar. De PTFE-voetjes zijn wit en voelen bijzonder glad aan. We zien verder aan de onderkant nog het serienummer en wat standaard keuringen waar deze muis aan voldoet. Het zwart/witte thema en kleurstelling op deze muis is in het geheel subtiel vormgegeven.

De software toebehorende aan de Endgame Gear XM2we draagt de simpele naam “XM2we Configuration Software". Deze kan je downloaden op de website van Endgame Gear. Verwacht geen uitgebreide utility. zoals bijvoorbeeld die van Corsair iCue. want RGB-verlichting of erg veel poespas heeft deze muis niet.

De software is overzichtelijk en laat je gemakkelijk kiezen welke instellingen je wenst. Ook kun je iedere knop van de muis aanpassen op basis van je eigen voorkeuren. Daarbij kan je tot vier profielen aanmaken met je voorkeuren en het batterijpercentage van de accu zien.

In de tweede tab kunnen we de CPI-instellingen vinden. Hier kun je de stappen instellen voor de CPI-knop onderop de muis. Standaard staat deze op vier stappen van 400, 800, 1.600 en 3.200 CPI ingesteld, maar deze zijn vrij in te stellen tussen de 50 en 19.000 CPI met sliders.

Eveneens kun je hier de polling rate aanpassen in vier stappen en ook de gewenste lift-off distance (LOD) instellen tussen één of twee millimeter. Tenslote kan je Ripple Control inschakelen voor vloeiende bewegingen en Angle Snapping voor het maken van bewegingen in rechte lijnen.

Comfort en gewicht

Het eerste dat mij bij het vastpakken van de Endgame Gear XM2we opviel, is hoe lichtgewicht de muis is. Volgens de specificaties weegt deze muis een indrukwekkende 63 gram. Als je de muis op het bureau neerzet, krijg je direct het idee dat je deze er overheen zou kunnen blazen. Gelukkig is dit niet het geval. Zo voelt de muis solide aan en ook als je hem redelijk stevig vastpakt, hoor je geen enkel kraakje.

Qua comfort ligt de XM2we prettig in de hand. Persoonlijk heb ik niet zulke grote handen en hanteer ik meer een palmgreep dan een klauwgreep, al kan dat tijdens sommige potjes van een FPS-game wel eens veranderen. Hoe dan ook voel je in beide gevallen direct het verschil met andere muizen (in mijn geval een Corsair Sabre RGB Pro). Het scrolwiel voelt degelijk aan, heeft geen enkele speling en een fijn zacht rubberachtig gevoel. De scrolstapjes zijn ook op een prettige manier duidelijk te voelen.

Sensor en precisie

De hoge precisie en lange accuduur heeft deze muis te danken aan de geweldige PixArt PAW3370. Deze sensor zien we vaker terug in gamingmuizen en is zo stabiel als een huis. Mede hierdoor kan je bij deze muis de lift-off distance instellen van één of twee millimeter. Deze versie van de sensor is ook een stuk energiezuiniger. Daarover straks meer bij het segment aangaande de batterij.

Opvolgend is er de ervaring met de optische switches van Kailh, welteverstaan de Pro-versie. Deze switches zijn vorig jaar ontwikkeld na feedback van de community en klanten op basis van eerdere muizen. Goed om te vermelden, is dat deze optische switches volgens Endgame Gear 80 miljoen ‘clicks’ meegaan, zonder het risico op een ongewilde dubbelklik. Dat zijn toch aardig wat potjes Warzone! Ondanks dat het een optische schakelaar is, heeft deze een duidelijk bedieningspunt met als resultaat een aangenaam en bijna mechanisch klikgevoel. Ik ben er in ieder geval erg fan van geworden.

Uiteraard heb ik ook dit muisje aan een Mouse Accuracy-test onderworpen. Ik heb de muis getest tegenover de benoemde Corsair-uiting, op een voor mij comfortabele 1.600 CPI ingesteld. De XM2we krijgt een dikke prima en komt qua precisie misschien zelfs net iets beter uit de test. Het enige nadeel dat ik met de muis heb ervaren, is dat ik met mijn kleinere handen weleens misklik op de linker muisknop of het scrolwiel. Verder ben ik erg tevreden met de uitkomst van deze test.

Batterij

De batterijduur die Endgame Gear opgeeft van een week heb ik ook daadwerkelijk kunnen behalen. Bij het uit de doos halen van de XM2we bevatte deze een accupercentage van 75%. Om een correcte oplaad test uit te kunnen voeren, heb ik de accu eerst volledig op proberen te gebruiken. Als je doordeweeks gewoon naar je werk moet en in de avond een paar uurtjes speelt, gaat de muis makkelijk een week mee.

Dat terwijl mijn Corsair Sabre RGB Pro na twee avonden al aan het USB-infuus moet, is dat zeker niet verkeerd. Uiteraard heb ik de muis de hele week op een polling rate van 1000 Hz laten staan. Met een lagere polling rate zal de accuduur mogelijk nog iets langer zijn. Het opladen van de muis van nul naar 100 procent was in net iets meer dan twee uur klaar.

Connectiviteit

De connectiviteitsopties zijn minder uitgebreid dan bij andere muizen in het prijssegment. De XM2we is namelijk enkel bedraad of draadloos via de 2,4GHz-verbinding te gebruiken. De muis beschikt dus niet over Bluetooth. Verder werkt de receiver simpel via plug & play; je hoeft geen drivers of dergelijke te installeren. Met diverse andere 2,4GHz-signalen in de buurt heb ik geen enkele hapering of storing meegemaakt. Iets wat ik met Bluetooth helaas weleens vaker heb. Een pluspunt dus!

Je kan de muis ook aansluiten via het meegeleverde tussenstuk van USB-C naar USB-A. Het switchen tussen bekabeld en draadloos gebruik is naadloos. Je hoeft geen knopjes in te drukken, want de muis schakelt vanzelf over. De USB-C-aansluiting aan de voorkant van de muis zit ook iets hoger, waardoor je de connector niet over je bureau sleept wanneer je de muis bedraad gebruikt.

We zijn alweer bij de conclusie aangekomen van de Endgame Gear XM2we Wireless. Dit heerlijke apparaatje ligt en voelt erg prettig in de hand. Dat als eerste dankzij het lage gewicht van 63 gram, samen met de PixArt PAW3370-sensor én de optische switches. Dit zijn dan ook voor mij de beste punten van deze muis. Het enige dat ik als klein minpunt heb ervaren, is dat ik met mijn kleine gemanicuurde vrouwenhandjes weleens misklik op de linker muisknop of het scrolwiel. Dit is natuurlijk geheel persoonlijk, maar naar mijn mening wel belangrijk om te vermelden.

Afgezien van dat minpuntje zou ik de XM2we met één woord kunnen omschrijven: TOP! Zoals eerder aangegeven in de review ben ik fan geworden van deze muis. Na een kleine twee weken aan dagelijks gebruik heb ik mijn oude gamingmuis op geen enkel moment gemist. Sterker nog, ik prefereer nu deze. Daarbij is batterijduur in één woord beschreven fantastisch en over de korte oplaadduur van nul naar een volle lading ben ik eveneens tevreden. Echter doet het hier alleen ontbreken aan ‘fancy’ RGB-verlichting, dus als dat gewenst is, moet je helaas even verder kijken.

Met alle features van dien én het gemiddelde prijskaartje van € 79,95 is de verhouding tussen prijs en kwaliteit bij deze muis dik in orde. Kortom, ben je op zoek naar een kwalitatieve en lichtgewicht gamingmuis die een hoog comfort bied? En vind je het gebrek aan RGB-verlichting geen gemis? Dan is de XM2we een uitstekende keuze!

Review: Mountain Makalu Max

• Productpagina

• Specificaties
• Showcase
• Software
• In de praktijk
• Conclusie

Sinds de komst van ons nieuwe kantoor in 2022 heb ik van Mountain de Everest Max en Makalu 67 in gebruik genomen - dat met een verrassend groot genoegen. Laatstgenoemde is relevant voor vandaag, want de fabrikant lanceert nu de gloednieuwe Makalu Max. Zoals de Max-aanduiding hint, dient dit de uitgebreidste versie van de Makalu-muis te zijn. De Makalu 67 werd in 2020 van lof voorzien door collega-redacteur Pim, dus wat heeft Mountain gedaan om hier een waardige ‘Max’-editie van te maken?

Nou, deze Makalu Max leunt in op uitwisselbare zijgrippen en zaken zoals een aanpasbaar gewicht met aanpasbare balans van datzelfde gewicht. Daarbij is dit een draadloze gamingmuis geworden, met een beloofde batterijduur van 80 uur. Hoewel deze muis op papier enkele sprongen vooruit maakt, zijn er ook wat stappen achteruit gedaan. Dat als het gaat om een hoger basisgewicht en het uitblijven van een honingraatstructuur, dus dat gaan we in de opvolgende hoofdstukken uitbundig bespreken.

De Makalu Max is bij Mountain zelf te verkrijgen voor € 89,99 in hun webshop.

Hieronder treffen we de specificaties aan;

Een zware jongen

Laten we beginnen met de olifant in de kamer: hoe zwaar de Makalu Max weegt. Waar de Makalu 67 zijn gewicht in de naam aanduidt - hint, het is 67 gram -, komt de Max binnenstormen met een basisgewicht van zowaar 110 gram. In het huidige tijdperk van lichtgewicht kampioenen is dat vrij schrikbarend te noemen. Nou is het uitblijven van een honingraatstructuur op de Makalu Max daar ongetwijfeld een reden voor. Verder zijn we gewend dat draadloze muizen iets zwaarder zijn dan bedrade uitingen. Maar ja, een sprong van 43 gram is niet mis - dat gaan we bij de praktijkervaring verder behandelen.

Customization

Als we het gewicht even terzijde gooien, dan kunnen we focussen op de leukste eigenschappen van de Makalu Max. Laten we beginnen met de uitwisselbare zijgrippen; daarvan krijg je er eentje extra meegeleverd voor beide zijden. Als eerste doet de extra linkergrip de muis onderop verbreden, zodat de duim comfortabeler kan rusten en het rubberen oppervlak van die grip biedt een betere houvast. Daarbij doet de extra linkergrip de muis in het geheel verbreden, wat handig kan zijn voor gebruikers die de palmgreep toepassen - waaronder ikzelf. Daarover gesproken: je kan terecht voor zowel een palmgreep als klauwgreep, waarnaast de muis gericht is op rechtshandigen.

Mocht je naast het bezitten van grote klauwen een liefhebber zijn van zware gamingmuizen, dan valt de verdere customization met de drie gewichtsringen ongetwijfeld in de smaak. Zodoende kan je één ring van 10,6 gram, 8,4 gram óf 6,6 gram toevoegen aan de muis. Met het gewicht van de grippen erbij (~6 gram) gaat de Makalu Max van 110 gram naar maximaal 126,6 gram bij gebruik van de zwaarste ring. Nochtans is niet elke ring hetzelfde, want de ring van 8,4 gram heeft zijn gewicht aan één kant, zodat je de gewichtsbalans van de muis aan kan passen.

Draadloze aard

Tenslotte komen we uit bij de draadloze aard van de Makalu Max en dat vertaalt zich als eerste in de keuze voor een PixArt PAW3370-sensor. Dit betreft een zuinige sensor met bekende, goede prestaties. Dat gaat samen met een degelijke batterijduur, waarbij Mountain 80 uur aan gebruik belooft. Daarnaast is bedraad gebruik mogelijk via USB-C en dient de muis snel opgeladen te worden, al specificeert Mountain geen exacte oplaadtijd voor de Makalu Max.

Naast het feit dat een PAW-variant een verstandige keuze is voor een draadloze muis, brengt de 3370 ook een aantal toffe features met zich mee. Zo kan je bij deze sensor de lift-off distance (LOD) aanpassen en met stappen van 50 je DPI-instelling instellen. Indertijd was de Makalu 67 de eerste muis met die sensor en was collega-redacteur Pim aanzienlijk lovend. Kortom, het is fijn om de sensor terug te zien keren.

De unboxing starten we met de slogan van Mountain. Bij het openen van de doos treffen we direct de houder met accessoires aan, alsmede de Makalu Max zelf, extra zijgrippen en gewichtsringen. Nou is het zelden dat ik de duurzaamheid van een verpakking bespreek, maar in dit geval moet ik opmerken dat de verpakking vrij groot is voor de desbetreffende inhoud. Hoewel Mountain samenwerkt met Plastic Bank en daarmee millieuvriendelijkheid in acht houdt, vind ik dat de Makalu Max een kleiner doosje had mogen genieten.

Kijkende naar de inhoud van de accessoiredoos, daarin zien we een snelstartgids, stickers, een USB-C naar USB-A-kabel en de USB-A-dongel met omzetter naar USB-C. Het gebruik van USB Type-A voor de dongel is voor mij een verrassende te noemen, gezien het veelal USB-C betreft. Beide keuzes hebben voor- en nadelen, waar ikzelf de voorkeur geef aan USB-A. We zien steeds meer USB-C-connectiviteit op pc’s, maar ik geef die poorten toch echt niet op voor een muis. Daar waar een omzetter een kabeltje vereist, waardoor je extra spaghetti aan de achterkant van je pc hebt hangen.

Vervolgens is de Makalu Max zelf aan de beurt. Rondom kijkend, valt al gauw op dat deze muis dezelfde vorm heeft als de voorgaande Makalu 67. Echter doet het in dit geval natuurlijk ontbreken aan een honingraatstructuur aan de achterzijde en zijkanten. Daarnaast zijn twee toevoegingen te spotten: een extra knop bovenop en een extra zijknop. Tenslotte is ook de onderzijde aangepast, want daar treffen we nu het ringvormige gat aan om één van de drie meegeleverde gewichtsringen in te plaatsen.

Plukken we de zijgrippen van de muis af, dan zien we de geïntegreerde magneten zichtbaar worden aan weerszijden. Hierbij moet ik opmerken dat de zijgrippen goed op hun plek blijven zitten, maar de standaard grippen voelen ietwat goedkoop aan. Voor een muis die dusdanig zwaar weegt, had ik verwacht dat de grippen wat steviger van aard zouden zijn. Mocht je een 3D-printer bezitten en geneigd zijn, dan kan je custom grippen printen. Daar heeft Mountain een pagina met uitleg voor, inclusief downloadbare STL-bestanden.

Nu komen we aan bij de extra zijgrippen, waarvan de linkergrip wat steviger aanvoelt. Dat is te verwachten, gezien deze groter is en in bezit van een rubberen grip. Plaatsen we de extra grippen op de Makalu Max, dan zien we dat de muis een aanzienlijk stuk breder wordt. Uiteindelijk ging mijn voorkeur uit naar het gebruik van de originele rechtergrip en de extra linkergrip voor extra duimcomfort en een lekkere houvast.

Tenslotte arriveren we bij de onderzijde, waar we als eerste de PTFE-voetjes kunnen opmerken voor de extra zijgrippen - fijn om te zien. Daarnaast kunnen we natuurlijk een gewichtsring plaatsen, waarmee je het totale gewicht aan kan passen. De ring met een inkeping aan één zijde verhoogt zowel het gewicht als de balans van de muis. Nou gebruik ik logischerwijs geen enkele ring, maar mocht de muis zowaar te licht voor je zijn, dan heb je dus drie opties tot je beschikking.

We hebben in het verleden reeds kennis gemaakt met Base Camp, de software van Mountain voor haar diverse producten. De uitgebreide aard ervan valt wederom te benoemen, want er valt veel te customizen aan de Makalu Max. Naast wat typerende zaken zoals profielen, RGB-verlichting en macro’s kan je bijvoorbeeld terecht om de functies van alle knoppen te wijzigen. Naast de drie primaire knoppen voorop - links, rechts en midden - zijn er vijf knoppen om te voorzien van allerlei functies. Het is daarbij zelfs mogelijk om Windows-commands, programma’s en functies van bepaalde programma’s zoals Open Broadcaster Studio te benutten - niet verkeerd.

In het laatste tabje voor de Makalu Max kan je terecht voor de muisinstellingen zelf. Daarin treffen we zaken aan zoals polling rate, gevoeligheid (losstaande van DPI), kliksnelheid, responstijd, angle snapping, lift-off distance en batterijgerelateerde functies. Daarnaast zijn er vijf DPI-presets in te stellen, variërende van 50 DPI tot aan 19.000 DPI. Net zoals bij de Makalu 67 is het mogelijk om je DPI-instelling met stappen van 50 DPI aan te passen en de DPI-presets te synchroniseren met andere profielen. De hoeveelheid customization die je krijgt bij Mountain-apparatuur blijft puik.

In de praktijk kijken we bij de Mountain Makalu Max naar het gewicht, comfort en zaken zoals de batterij en draadloze prestaties.

Gewicht, comfort en zijgrippen

De eerder benoemde olifant komt hier als eerste aan bod. In principe heb ik niets tegen zwaardere gamingmuizen, want vroegâh was dat nou eenmaal de norm. Zo had ik jarenlang trouw de Cooler Master Storm Reaper op mijn bureau, eem muis die gedeeltelijk vervaardigd was van aluminium. Echter ben ik een aantal jaar geleden eveneens overgestapt op lichtgewicht muizen. Met een lagere DPI-instelling van 1.200 voel ik de gewichtsverschillen aan mijn pols, dus de transitie terug naar een zwaargewicht zoals de Makalu Max kon ik onmiddellijk opmerken tijdens het gamen.

Nou betreft het ook een transitie vanaf de Mountain Makalu 67, de voorgaande muis van de fabrikant. Met het zien van de gesloten behuizing van de Makalu Max én de verwisselbare zijgrippen vermoedde ik al dat de Max zwaarder zou zijn, maar een basisgewicht van 110 gram is een pittige. Met de extra linkergrip erop stijgt dat gewicht naar ~113 gram. Zelfs zwaardere muizen die wij getest hebben, zoals de ASUS ROG Gladius III Wireless, komen niet voorbij de 90 gram. Wat mij betreft had Mountain meer moeten én kunnen doen om het basisgewicht van de Max minstens onder de 100 gram te brengen.

Gelukkig betreft de Makalu Max alsnog een comfortabele muis. Dat is niet gek ook, gezien dit hetzelfde ontwerp betreft als de Makalu 67 - al dan zonder de honingraatstructuur. De extra linkergrip, die meer steun biedt voor de duim en een rubberen textuur bezit - voelt verrassend comfortabel aan. Nou zijn het de zijgrippen die ongetwijfeld het hogere gewicht teweegbrengen. Mede daarvoor zal de honingraatstructuur achterwege gelaten zijn, waarbij de zijgrippen middels de vier interne magneten op hun plek blijven - die voegen tevens een gewicht toe.

Lichtelijke stroefheid

Hoewel ik dusver lovend ben over comfort, valt de stroefheid te benoemen van zowel de voorste zijknop als het scrolwiel. Dit is een tweezijdig zwaard, want de stroefheid kán prettig zijn voor de zijknop. Mocht je deze gebruiken voor de tijdelijke wisseling naar een andere DPI-instelling, dan druk je deze niet per ongeluk in. Zelf geef ik de voorkeur aan een gelijke stroefheid tussen alle zijknoppen, maar ik wilde het in ieder geval even benoemen. Daar waar een lichtelijke stroefheid ook opgaat voor het scrolwiel, al valt daar mede aan te wennen.

Gaming vs. productiviteit

In deze review hanteer ik een andere structuur voor de praktijkervaring, want laten we het gebruik van de Makalu Max eens bespreken. Voor gaming mag mijn mening al duidelijk worden: daar vind ik het gewicht geen pretje. Het verschil met lichtgewicht muizen is voor mij te groot om de overstap terug te maken. Na een half uur aan Diablo IV - en de nodige bewegingen die je in zo’n ARPG maakt - kon ik reeds bemerken dat mijn pols deed klagen. Echter ben ik wel te spreken over het gebruik voor een ander doeleinde en dat betreft productiviteit.

Zo hanteer ik op kantoor een iets hogere DPI-instelling van 1.600, omdat ik daar werk met zowel een grotere resolutie als een groter scherm. Met typerend gebruik, zoals tijdens het fotosoepen en videobewerken, is het gewicht niet hinderlijk te noemen. Beter nog, voor zulke doeleinden prefereer ik zelfs iets zwaardere muizen (met de nadruk op ‘iets’). Zodoende blijft de Makalu Max na deze review op mijn kantoorbureau liggen, want het comfort en de houvast van de linkergrip zijn erg prettig tijdens het werken.

Sensor en batterij

Laten we doorduiken naar een net zo belangrijk onderdeel ván: de PixArt PAW3370-sensor. Dit betreft dezelfde, bekende sensor als in de voorgaande Makalu 67, wat nog altijd een fantastische keuze is. Deze is accuraat, precies en komt - zoals besproken bij de software - met een instelbare LOD (lift-off distance). Zo kom ik met het onderstaande resultaat van de bekende Mouse Accuracy-test vrij goed uit, maar ik moest even opnieuw leren een zwaardere muis te gebruiken. Mijn pols geeft daarentegen nog steeds voorkeur aan lichtere muizen voor gaming.

Wat hand in hand gaat met de sensor is de batterijduur. Op dat gebied kan ik beamen dat de Makalu Max twee weken aan werkdagen meeging, ofwel zo’n 70-80 uur. In mijn geval was dat met de RGB-verlichting uitgeschakeld, want voor een draadloze muis behoef ik dat niet. Met een kwartiertje aan de kabel kon ik weer een paar uur vooruit. Typerend gedrag voor een moderne draadloze muis, waarmee de Makalu Max sterk tegenover de directe concurrentie staat.

Aan het einde van de dag is de Makalu Max niet wat ik verwachtte van Mountain. Dat vanuit het perspectief van de huidige markt én de voorgaande Makalu 67, die al een jaar lang dienst draait op mijn bureau. Ten opzichte van die muis is het gewicht met 43 gram gestegen en dat vanwege het uitblijven van een honingraatstructuur. Dat is zowaar uitgebleven, om vervolgens als verkooppunt uitwisselbare zijgrippen mogelijk te maken, maar die voegen simpelweg te weinig toe om die gewichtstoename te rechtvaardigen.

Nou gaat het minpunt van gewicht alleen op als je bewust zoekt naar een lichtgewicht muis. Maar ja, kijkende naar populaire concurrentie voor 90,- euro - zoals de Logitech G Pro X Superlight -, dan is het overduidelijk dat lichtgewicht muizen nog steeds dé trend zijn. Rond de 100 gram staat de Makalu Max tegenover uitingen zoals de Gladius III Wireless van ASUS, al ontstijgt Mountain met een basisgewicht van 110 gram alsnog een dergelijke muis. Kortom, de Makalu Max valt wat mij betreft een beetje tussen wal en schip in.

Al met al wil dit niet zeggen dat ik ontevreden met de werking van de muis. De PixArt PAW3370-sensor doet bijvoorbeeld exact wat ‘ie moet doen - zowel qua precisie als batterijduur van ~80 uur. Daarnaast biedt de extra linkergrip een verrassend goed comfort, al gaat dat niet op voor de extra rechtergrip. Tenslotte krijg je een lading aan programmeerbare knoppen tot je beschikking, met een extra zijknop en een extra knop bovenop. Wat dat betreft zijn er toch nog kleine sprongen vooruit gemaakt.

De uiteindelijke conclusie is dat ik de Makalu Max geschikter acht voor productiviteit dan gaming. In dat scenario vind ik het extra gewicht geen euvel en met de rubberen zijgrip ga ik preciezer te werk. In de Base Camp-software, die logischerwijs uitgebreid blijft, kan je de knoppen instellen naar wens. Zo kan je Windows-commands geven, koppelen aan OBS (Open Broadcaster Studio) en nog veel meer. De basis van de muis is nog altijd solide, maar het eindproduct is niet waar de markt - noch ikzelf - momenteel naar vraagt.